| رویکردی انتقادی به سرفصل‌ها و شیوه‌های آموزش عرب در دانشگاه‌ها |
| کد مقاله : 1001-4ARCONF (R1) |
| نویسندگان |
|
علی سلیمی *1، علی پروانه2 1عضو هیئت علمی دانشگاه رازی 2دانش آموخته دکتری دانشگاه رازی |
| چکیده مقاله |
| تحلیل انتقادی مستمر و مبتنی برآسیب شناسی در محتوا و روش‌های تدریس، ضرورتی اجتناب ناپذیر برای کیفیت‌بخشی به آموزش در هر نظام تحصیلی است. روش آموزش زبان و ادب عربی در کشور، طی سالیان گذشته، پیشرفت‌های قابل توجهی داشته است، اما با وجود این، نقص‌ها و کاستی‌هایی هم داشته و دارد. این پژوهش که با روش توصیفی – تحلیلی صورت گرفته است، در نظر دارد تا با رویکردی انتقادی و به صورت نظری، چالش‌های زیر را در این زمینه توصیف، تحلیل و نقد کند و در پایان راهکارهایی ارائه دهد: - نقص در روش (ادامه روش‌های آموزش سنتی مبتنی بر سخنرانی) - کم توجهی به قدرت درک مطلب متنی و نقد متون - توجه بسیار به شعر و مغفول ماندن نثر عربی (رمان، قصه کوتاه، داستانک، نمایشنامه) - سیطره ادبیات بر آموزش زبان (ضرورت تفکیک میان این دو) نتیجه این‌که با رویکرد انتقادی ـ اصلاحی به مؤلفه‌های پیش‌گفته و هدف‌مند نمودن نقش آن‌ها، می‌توان نارسایی‌های آموزشی و پژوهشی در این زمینه را کاهش داده، و آن را ارتقاء داد. این مهم، با تدوین دو سرفصل متفاوت و کاملاً مجزا از هم، با عنوان‌های «آموزش زبان عربی» و «ادبیات عربی» است. در یکی زبان، به مثابه زبان تلقی شود و فقط در مقطع کارشناسی و به منظور تربیت مترجم، خبرنگار، گوینده دانشجو پذیرش کند. اما در دیگری سرفصل‌های موجود رشته زبان و ادبیات عربی با انجام اصلاحاتی در آن و با زدودن پیرایه‌های آن استمرار یابد و در دو مقطع تحصیلات عالی کارشناسی‌ارشد و دکتری دانشجو تربیت کند. |
| کلیدواژه ها |
| روش آموزش، آسیب شناسی، تحلیل انتقادی، آموزش عربی، پژوهش عربی، نظریه‌های ادبی |
| وضعیت: پذیرفته شده |
